Eind juli 2024 werd Southport, Engeland, opgeschrikt door de brute afslachting van drie jonge meisjes tijdens een Taylor Swift dansles in een buurthuis, een tragedie die de gemeenschap diep raakte.
Een 17-jarige, de uit Rwanda afkomstige Axel Rudakubana, werd gearresteerd en uiteindelijk tot levenslang veroordeeld, maar de nasleep bracht meer dan verdriet: een vreedzame wake escaleerde na provocaties door een moslim en meldingen van een gewapende persoon tot rellen, met brandende politievoertuigen en 54 gewonde agenten tot gevolg. Ook werden migrantenhotels belaagd.
De politie trad hard op en diverse personen werden veroordeeld tot lange straffen, soms alleen voor reacties op sociale media, zoals Lucy Connolly die 31 maanden cel kreeg, terwijl de regering Starmer zware criminelen vrijliet om plaats te maken voor de “gedachtencriminelen”.
Een jaar later worstelt Southport nog steeds met de gevolgen, terwijl gesprekken over openbare veiligheid en sociale cohesie voortduren. De woede over de reactie van de regering Starmer blijft echter sterk. In plaats van prioriteit te geven aan de bescherming van kinderen, lijkt de focus te liggen op het opsluiten van critici van het multiculturele beleid.
Terwijl de regering Starmer snelle actie belooft om deze mensen vast te zetten, met behulp van een nieuw op te richten elite antihaatspraakpolitie en een fictieve Netflix-serie over een blanke moordenaar als documentaire wordt gezien, voelt het alsof echte tragedies zoals die in Southport worden genegeerd.
En Starmer gaat schaamteloos tegenover de Amerikaanse president Trump prat op de zogenaamde vrijheid van meningsuiting in het Verenigd Koninkrijk.
Deze aanpak voedt de frustratie en ondermijnt het vertrouwen in een regering die meer waarde lijkt te hechten aan politieke correctheid dan aan gerechtigheid of veiligheid.
Martijn Janssen