Een van de belangrijkste crises van onze tijd is die van de geboortecijfers. Deze ineenstorting van de vruchtbaarheid vormt een grote bedreiging voor ons ras en zal tegelijkertijd waarschijnlijk leiden tot een totale ineenstorting van het op groei gerichte kapitalisme. Zonder oneindige groei zal het kapitalisme instorten. Zonder groei zal ons ras sterven als het wordt overtroffen en gedwongen om de verspreiding van andere rassen te ondersteunen. Dit is een controversieel en complex onderwerp. Dit artikel zal de kwestie bespreken, veel van de valse verklaringen hiervoor ontkennen, de echte oorzaken identificeren, valse oplossingen ontkennen en echte oplossingen presenteren.
Eerst moeten we het probleem zelf bespreken en waarom het legitiem is. Veel van de samenzweringsgerichte kanten van onze cultuur abstraheren de kwestie gewoon als een leugen die door het kapitalisme wordt gepresenteerd. Velen in onze beweging zien dit waarschijnlijk door, maar het is de moeite waard om erover te praten. Geboortecijfers zijn erg belangrijk. Als je cultuur niet zoiets simpels kan doen als zichzelf repliceren, is het niet alleen stervende, maar verrot tot in de kern. Veel westerse landen, gecorrigeerd voor immigratie, hebben een geboortecijfer onder 1,0, dat bijna onherstelbaar is zonder grote problemen. Velen onderschrijven het idee dat de dingen op een bepaald moment gelijk zullen worden, maar dit is slechts een veronderstelling. Om de paar jaar wordt de lat voor het laagst mogelijke gebroken en factoren die ik later zal bespreken, zullen aantonen dat als ze niet worden opgelost, ze de snelheid zullen blijven verlagen.
De algemene verklaringen hiervoor onder gewone mensen zijn zeer oppervlakkig. Mensen geven de schuld aan de slechte economie, ze geven de schuld aan het gebrek aan sociale steun, het gebrek aan sociale vangnetten en de huisvestingskosten. Hoewel ik niet ontken dat een van deze factoren een rol spelen, zijn ze niet de belangrijkste kwestie. Zelfs in onze eigen kringen verwijzen mensen naar het beleid van het Derde Rijk inzake huisvestingskortingen voor gezinnen of andere beleidsmaatregelen als de belangrijkste oplossing. Deze dingen zijn geprobeerd in moderne landen zoals Hongarije of Zweden. Hoewel deze twee landen een kleine opleving ondervonden, is de trend sindsdien gestagneerd, wat betekent dat ze het probleem niet hebben opgelost. De economie kan een rol spelen, maar gezien onze voorouders in slechtere omstandigheden, arme mensen in ons land en verarmde niet-blanken in derdewereldlanden allemaal hogere tarieven hebben, kun je niet alle schuld op materiële omstandigheden leggen, en het oplossen van een of alle van deze zou niet echt de oorzaak oplossen.
De werkelijke oorzaak van het probleem is spiritueel. Niet alleen in het Westen, maar ook op andere plaatsen zijn mensen nihilisten geworden. Dit nihilisme is het gebrek aan geloof in iets anders dan comfort, de weigering van strijd, en de ontkoppeling van de keten van het bestaan die heeft geresulteerd in ons en onze beschaving blijven bestaan. Onze moderne samenleving presenteert geen hoger ideaal dan het zelf. Er is geen God, geen belang van familie, geen belang van natie, en geen spiritueel doel in gedachten om zelfs maar je bestaan te rechtvaardigen, laat staan een ander te creëren. Nietzsche en Spengler noemden deze kwesties meer dan een eeuw geleden, en ik denk dat ze het het beste verklaren.
Nietzsche’s laatste man
Velen zijn misschien bekend met Nietzsche’s werken over deze onderwerpen. Nietzsche haatte het christendom en verwelkomde het verval ervan, maar hij vreesde dat dit vacuüm niet zou worden vervangen door een meer seculier idealisme, maar zou worden gevuld met nihilisme. Nietzsche identificeert het resultaat van zo’n vervanging als de schepping van “de laatste mens”, of liever een samenleving van hen. De laatste mens heeft een wil tot macht – het aangeboren verlangen om uit te breiden, dingen te bereiken of zelfs zijn eigen bloedlijn of cultuur voort te zetten – vervangen door materiële gemakken. De laatste mens vreest strijd, hij vreest risico’s, heeft geen echte ambitie, en hij waardeert comfort en middelmatigheid boven alles. Het concept is heel duidelijk als je kijkt naar de westerse wereld van vandaag. Mensen hebben geen verlangens in hun leven boven comfortabel zijn en vervangen de dingen die ware betekenis in iemands leven introduceren door vrije tijd en entertainment.
De laatste mens en de wil tot macht hebben betrekking op alles vandaag. Dit is de reden waarom er geen grote staatslieden verschijnen, waarom elke economie eenvoudig is georganiseerd rond het bieden van welzijn en comfort, en waarom de levensstijl van de gemiddelde persoon is overgegaan naar werken zodat ze kunnen reizen of een concert kunnen zien. Alles wat we vandaag hebben, hebben we te danken aan mensen uit het verleden, die vooruitgang zochten en oplossingen voor problemen met de drive om de toekomst te verbeteren. Of die drang nu van God, familie, natie of een andere vorm van idealisme kwam, het is een feit dat dit voor velen vandaag de dag niet bestaat. Mensen hebben de wil om te leven verloren, zelfs als ze nog steeds genieten van de vruchten van het leven.
Als je dit naar de discussie over kinderen brengt, is het heel duidelijk waarom een collectief van laatste mannen geen kinderen zou krijgen. Reproductie is het meest basale voorbeeld van een wil tot macht. Als je kinderen hebt, maak je veel grote offers voor een ideaal. Dat ideaal zou kunnen zijn om jezelf uit te breiden naar de toekomst, een erfenis te creëren, of gewoon de voldoening om de volgende generatie te hebben geholpen om het leven en de samenleving verder te zetten. Deze inherente behoefte wordt schijnbaar verslagen wanneer ze tegenover deze laatste mens-cultuur wordt gesteld. Zelfs de meest basale daad van zelfbehoud, namelijk reproductie, kan niet worden gehandhaafd wanneer mensen zo risicovrij, comfort zoekend en niet bereid zijn om dingen op te offeren omdat ze hun verbinding met een ideaal hebben verloren.
Dit is niet alleen een gevolg van de moderniteit, maar eerder een mengeling van opzettelijke sabotage en de factie die zich heeft gebouwd op een fundament van slechte ideeën die aan de macht komen.
Spengler over steriliteit
In de achteruitgang van het Westen identificeert Spengler de trends die zichtbaar zijn met de opkomst en ondergang van beschavingen. Hij noemt onze beschaving van de door Europa gedomineerde wereld “Faustiaanse beschaving”. “Spengler identificeerde beschavingen als vier belangrijke stappen in de beschavingscyclus:
Voorjaar – grondvesten van religie, mythe, landelijke waarden; geboorte van de “ziel” van de cultuur.”
Zomer – hoge kunst, Heilige architectuur, filosofie, heroïsche politiek.
Herfst – toenemende verstedelijking, secularisatie, massale geletterdheid, politieke nivellering.
Winter – cynisme, uitputting, steriliteit, hyperfinanciën, massademocratie, Caesarisme.
Spengler identificeerde veel van de kenmerken van het Westen in zijn tijd, en vooral vandaag, als vergelijkbaar met andere rijken in wat hij noemt hun “Winter” periode. Een van de belangrijkste kenmerken van deze periode is een verwijzing naar “de laatste Man” met “de laatste Man en de wereldstad. In deze periode is de spiritualiteit en vitaliteit die deze beschaving in staat stelde te bloeien volledig vergeten ten gunste van een stedelijk gecentreerd leven dat ertoe leidt dat mensen hun verleden vergeten en niet langer in een toekomst geloven. De laatste mens maakt geen deel uit van zijn beschaving, maar slechts een wortelloze toeschouwer. Ondanks een totaal verschillende economische context, ondergingen de oude Griekse en Romeinse beschavingen een vergelijkbaar proces van demografische achteruitgang, lang voordat er barbaren of andere rijken bestonden om ze te veroveren. Zelfs Augustus zelf gaf commentaar op het morele verval en de vruchtbaarheidsproblemen in Rome, eeuwen voordat Rome zijn doodsspiraal begon.
Een van de belangrijkste kenmerken om hieruit te begrijpen is de druk op het rationalisme in een samenleving in een laat stadium. Dit rationalisme is het gevolg van de eerder genoemde achteruitgang van vitaliteit, en samen resulteren ze in mensen die denken dat ze boven geschiedenis en biologie staan. Dit begrip is de oorzaak van de daling van het Vruchtbaarheidspercentage. Spengler geeft twee voorbeelden hiervan die rechtstreeks verband houden met het doel van dit artikel. Mensen in deze fase kiezen hun partner niet als moeder of vader van hun kinderen, maar eerder als een kameraad om het leven mee te ervaren. Ze hebben geen kinderen omdat kinderen onpraktisch zijn, maar omdat de rationele niet-vitale persoon geen “reden” voor hun bestaan kan vinden. Vergelijk dit met je voorouders, die ondanks het omgaan met veel ergere situaties, door gingen omwille van hun nalatenschap en cultuur. De natuurlijke impuls is niet inherent redelijk, dus moet het worden afgewezen.
“Wanneer de gewone gedachte van een hoog ontwikkeld Volk ‘kinderen krijgen’ begint te beschouwen als een kwestie van voor-en nadelen, is het grote keerpunt gekomen. Want de natuur weet niets van voor en tegen. overal, waar het leven werkelijk is, heerst een innerlijke organische logica, een’ het’, een drijfveer, die volkomen onafhankelijk is van het waken, met zijn causale verbanden, en zelfs niet door het wordt waargenomen.”
Vervolgens wil ik het hebben over de niet-witte olifant in de kamer en het concept van oneindige groei:
Niet-blanke geboorten
Hoewel niet-blanken geen deel uitmaken van onze’ beschaving’, zijn het Westerse denken en de westerse cultuur zo dominant geworden dat deze eigenschap zich naar hen begint te verspreiden. Niet-blanken die naar westerse landen emigreren, hebben een geboortecijfer dat lager is dan de inheemse bevolking. Niet-blanke landen wereldwijd ervaren dezelfde achteruitgang. Latijns-Amerika is gedaald tot een bijna continentwijd geboortecijfer van vervanging of lager. Oost-Azië bevindt zich al lange tijd in een soortgelijke situatie, en zelfs Zuid-Azië en het Midden-Oosten maken een soortgelijke achteruitgang door. De enige uitzonderingen hierop zijn Centraal-Azië en Afrika ten zuiden van de Sahara, die ook een hoge daling zien, wat aangeeft dat ze over twee of drie decennia waarschijnlijk in dezelfde situatie zullen verkeren.
De reden dat dit wordt genoemd, is omdat het twee gemeenschappelijke praatpunten kan helpen verdrijven.
De eerste is dat we een onvermijdelijke niet-blanke storm hebben en dat blanken een inherente fout hebben, wat betekent dat wij hier alleen mee te maken hebben. Velen zijn gewoon onwetend over de demografie en hun realiteit.
Ten tweede kan dit helpen om tegen immigratie te pleiten. Als de geboorten van immigranten ook in eigen land afnemen en hun landen van herkomst binnenkort een soortgelijke bevolkingscrisis zullen hebben, is het argument dat immigratie op enigerlei wijze een praktische oplossing hiervoor is, volkomen onjuist. Het zou niet verwonderlijk zijn als veel landen in de nabije toekomst beginnen met het implementeren van beleid om emigratie te ontmoedigen of te voorkomen.
Kapitalisme en het ideale geboortecijfer
Het kapitalisme en zelfs onze huidige gemengde economieën hebben geschreven op de muur voor hun onvermijdelijke achteruitgang. Zonder oneindige groei zal het kapitalisme imploderen. Het is gebaseerd op de eis dat er voortdurend nieuwe winsten en productie beschikbaar zijn. Dit systeem zal een ineenstorting van de bevolking niet overleven door zijn aard. Gemengde economieën zijn niet anders, omdat ze dit combineren met een piramidespel waarbij de jongeren voortdurend worden onderworpen aan de ouderen. De achteruitgang van beide systemen is ideaal.
Pro-natalisten online willen ook vaak oneindige groei vaker wel dan niet. Ze nemen hun reactie op een crisis tot het uiterste, waar iedereen zoveel mogelijk kinderen zou moeten krijgen. Zelfs als deze discussie werd gevoerd in de context van een uitsluitend blanke bevolking, is het niet ideaal. Hoewel we witte mensen nodig hebben om te hergroeien om te concurreren met nons en onze landen te herbevolken, is een wereld met een miljard Amerikanen of 15 miljard mensen in totaal niet duurzaam of wenselijk.
De trieste realiteit is dat deze huidige crisis, als ze enigszins verbetert, grote kansen kan bieden. Mensen steken meer in hun kleinere hoeveelheid kinderen om mensen van hogere kwaliteit te creëren, en een systeem waar veel van het uitschot van de samenleving zich niet kan voortplanten is een goed systeem. Dit is waarschijnlijk wat onze huidige situatie zou zijn als er geen Joodse boosaardigheid was.
De nationaalsocialistische oplossing
De bevolkingsgroei van het Derde Rijk wordt een wonder genoemd. Voor de Eerste Wereldoorlog had Duitsland een Vruchtbaarheidspercentage van meer dan vier. Na de oorlog, met de vernietiging en het Weimar-Tijdperk beleid, was dit ingestort tot ongeveer twee. Binnen een paar jaar was het Reich erin geslaagd dit percentage met een indrukwekkende anderhalve punt te verbeteren. Als er geen Tweede Wereldoorlog was geweest, zou dit waarschijnlijk zijn gehandhaafd. Dit was niet het resultaat van een specifiek huisvestingsbeleid of vruchtbaarheidbeloningsprogramma, maar eerder omdat deze ideologie het tegenovergestelde was van alles wat hier wordt beschreven. Het bevorderde een ideaal, aspiraties van grootheid en de liefde voor iemands voorouders en cultuur. Een dergelijk systeem is de enige praktische oplossing voor dit probleem, niet een of ander beleid op oppervlakkig niveau.
Rusty Shackleford
(eerder gepubliceerd op The American Futurist: https://americanfuturist.net/fertility-crisis/ op 11 augustus 2025)
Over de auteur
