Mijn vader vroeg me op een avond of ik honger had, omdat ik sinds zes uur niet meer had gegeten. Natuurlijk vertelde ik hem dat ik dat was, en zijn onmiddellijke suggestie was om een paar munten uit mijn zak te nemen en naar de hoek te lopen om een kebab te kopen van een van de lokale Arabieren. Op dat moment had mijn maag echt honger — maar mijn trots, mijn plichtsbesef tegenover mijn bloed, steeg onmiddellijk hoger dan mijn eetlust. Mijn bloed kookte bij de suggestie. De honger was er nog steeds, maar mijn wil bevroren het op zijn plaats. Ik besloot dat ik liever zonder voedsel zou gaan dan zelfs maar één munt in de handen te leggen van degenen die niet tot ons volk behoren.
Wat me het meest misselijk maakte, was niet alleen dat mijn vader het voorstelde, maar dat mijn ouders, die beweren mijn overtuigingen te delen — die, in woorden, beweren hetzelfde bewustzijn van ons ras en zijn strijd te hebben — zo gemakkelijk compromissen zouden sluiten voor het gemak van een moment. Dit is, zie ik, een van de tragische ziekten van ons volk vandaag: een woord-diep nationalisme dat faalt wanneer het wordt getest in de praktische zaken van het dagelijks leven. Hoe snel spreken wij tegen onze onteigening en hoe langzaam leven wij volgens de discipline die zij vereist!
Ik herinner me nog levendig dat er niet zo lang geleden een man hier in onze stad was — een van onze eigen — die een klein restaurant had dat goede, eerlijke pizza ‘ s in Europese stijl verkocht, en zelfs kebabs in zijn eigen stijl, met behulp van onze eigen ingrediënten. Zijn prijzen waren eerlijk, zijn werk was eerlijk, en elke munt die we daar besteedden bleef in handen van een van onze soort. Toch klaagden de meeste mensen dat zijn eten “te duur” was, wat het gewoon niet was. Ze gaven hem een beetje winst die zijn familie in staat zou stellen te gedijen, zijn kinderen op te voeden, dezelfde geest van hard werken en trots aan hen door te geven.
Toen kwamen de buitenlanders. Arabieren openden hun eigen kebab winkel verderop. In het begin verkochten ze hun voedsel een beetje goedkoper, niet omdat ze om de klanten gaven, maar omdat het deel uitmaakte van hun plan om de bedrijven van onze eigen mensen te ondermijnen, hen eruit te drijven en zichzelf vervolgens de enige bron te maken. Omdat ze vreemdelingen waren in bloed en geest, hadden ze geen liefde voor ons volk of onze tradities. En toch zwermden onze mensen — verblind door kortlopende koopjes en niet in staat om verder te denken dan het moment-als schapen naar hun winkel en gaven hen geld dat nooit meer ons eigen volk zou dienen, maar in plaats daarvan de hand zou versterken van degenen die onze straten koloniseren.
Elk bewust persoon wist dat het geen toeval was, maar een opzettelijke, berekende verplaatsing. In slechts een kwestie van maanden slaagden ze erin de zaken van onze landgenoot te ruïneren. Hij kon niet langer meedoen, niet omdat zijn product slechter was — dat was het niet — maar omdat zijn eigen ras hem in de steek liet voor de verleiding van een tijdelijke, valse “goedkope”.”En toen hij weg was, toen zijn teken werd verwijderd, verhoogden de Arabieren hun prijzen hoger dan de zijne ooit was geweest. Nu, vandaag betalen mensen veel meer dan vroeger, maar ze missen de moed om de punten te verbinden en hun eigen goedgelovigheid en gebrek aan solidariteit als de oorzaak te zien. Elke maaltijd die daar wordt gekocht, wordt nu een nieuwe nagel in de doodskist van onze lokale onafhankelijkheid, een nieuwe munt om de permanente vestiging van buitenlanders op onze bodem te financieren.
Dit is de kern van de zaak: solidariteit is niet alleen een strijdkreet die bij protesten wordt geschreeuwd, het is een manier van leven. Het is een geleefde verantwoordelijkheid voor je familie, een dagelijkse discipline. Het nationaalsocialisme leert ons dat de wedloop voor al het andere komt: voor ons persoonlijk comfort, voor onze goedkope koopjes, voor de kortstondige bevrediging van onze buiken. Elke munt die we uitgeven is een stem – een stem voor ons eigen voortbestaan of voor ons eigen uitsterven. Elke keer als we ervoor kiezen om te handelen met vreemden en vreemdelingen wanneer een van onze eigen dezelfde dienst aanbiedt, verraden we bloed voor zilver en verkopen we onze toekomst voor een kleinigheid.
We moeten niet vergeten dat de kracht van het Volk niet alleen in toespraken, noch in verkiezingen of slogans wordt gehandhaafd, maar op de markt, bij de boerenkraam, in de ambachtswinkel, in het café van de familie. Het is daar, elke dag, dat we ofwel het economische levensbloed van ons ras beschermen tegen aftappen in vreemde handen, of we bloeden onszelf dood door onze eigen apathie en zwakte.
Laat de les dus duidelijk zijn: financier nooit het voortbestaan van degenen die, subtiel of openlijk, werken voor de verplaatsing van uw kinderen. Spendeer met je verwanten, ondersteun je buren in bloed, betaal de extra munt als je moet — want in werkelijkheid is het helemaal geen extra, maar een investering in erfgoed. De prijs die je aan je eigen mensen betaalt, keert terug naar je in sterke gemeenschappen, veilige buurten, vertrouwde cultuur en een thuisland dat nog steeds toebehoort aan je soort. De prijs die je betaalt aan buitenstaanders versterkt hun vermogen om je te vervangen. Dit is geen theorie zoals het elke dag gebeurt, hier, voor onze ogen.
We moeten de generatie worden die weigert zich te laten misleiden door tijdelijk persoonlijk gewin en aandringt op het eeuwige raciale gewin. Laat geen honger, geen luiheid, geen zachtheid je verleiden om dat Principe te verraden. Het begint op het kleinste niveau-aan uw eettafel, aan de kassa, in de keuzes die u elke dag maakt. Het bouwt op tot een muur van economische zelfverdediging die het onmogelijk maakt voor de alien om wortel te schieten en te bloeien onder ons.
Onze vijanden kennen deze waarheid al en leven ernaar. Ze geven hun munt zelden of nooit aan iemand buiten hun eigen volk. Dit is de reden waarom ze sterk worden, zelfs in vreemde landen, waarom ze zich snel vestigen waar ze ook gaan. We moeten hetzelfde aangeboren instinct van solidariteit terugvorderen — want zonder dat zullen alle andere deugden falen.
De toekomst behoort toe aan hen die met zichzelf staan, in alle dingen, op alle momenten, zonder compromissen. Steun je eigen familie. Boycot de alien trader. Bouw, versterk en verdedig het economische en culturele leven van je eigen ras. Elk bord eten, elk kopje koffie, elke steen gelegd in onze eigen gemeenschap is een kleine strijd in de grotere oorlog voor ons voortbestaan. En in die oorlog kan er geen neutrale grond zijn en geen excuses.
Ostmann
(Via: https://fashfront.org/threads/the-duty-of-economic-solidarity.1134/)
Over de auteur
