Macht heeft gelijk – Wolfsschanze

Je hebt geen enkele verplichting om je knie te buigen voor een regel die voortkomt uit de wil of verbeelding van een andere persoon. Elke code die ze fabriceren, elk moreel kader waaraan ze zich vastklampen, heeft geen intrinsieke autoriteit over jou tenzij ze de directe, verifieerbare capaciteit hebben om het op jou af te dwingen. Als ze die macht niet hebben, zijn hun decreten niets anders dan een lege adem, en je bent vrij om ze zonder aarzeling te negeren. Negeer ze straffeloos. Negeer ze met minachting. Hun proclamaties doen er niet meer toe dan een blad dat op de wind drijft. Maar als ze de ruwe, tastbare kracht bezitten om gehoorzaamheid te dwingen, betekent dat niet dat je je onderwerpt—het betekent dat je het slagveld beoordeelt en een eigen tegendruk voorbereidt. Macht is een valuta; het wordt uitgewisseld, uitgedaagd, gestolen en vernietigd. Als ze duwen, duw je harder terug. Als ze dreigen, dreig je harder. Dit is geen uitdaging omwille van de prestaties, maar de erkenning van de realiteit: Might spreekt de taal die iedereen begrijpt.

Je moet je geest trainen om te denken op manieren die niet alleen “buiten de doos” zijn, maar actief vijandig tegenover de onzichtbare mentale muren die de samenleving om je heen opricht. Sociaal aanvaardbare ideeën zijn kettingen gesmeed in fluweel-comfortabel genoeg voor de meesten om te verwarren met mode. Die ketenen moeten worden verbrijzeld, en je moet ongeketend lopen. Die mentale bevrijding is de eerste stap naar echte autonomie. Begrijp tot in je kern: jij—en jij alleen-beslist welke overtuigingen waarde hebben, welke acties gerechtvaardigd zijn en volgens welke code Je zult leven. En in die wereld heeft de externe opinie geen wettig betaalmiddel. Iemand stampt met zijn voet en zegt: “dat is verkeerd!”verandert een daad niet in goddeloosheid. Zelfs een koor van honderden die in morele verontwaardiging brullen, maakt hun bewering niet waar. Een miljoen stemmen in unisono tellen voor niets als ze hun wil niet kunnen afdwingen in je leven. Recht wordt niet gedefinieerd door consensus; recht wordt gedefinieerd door kracht—en macht is de enige ware autoriteit onder de wetten van het universum. Verbrand die waarheid in je geest als schrift.

Sta jezelf niet toe om de gehoorzame hond van intellectuele mode te worden. De maatschappij cirkelt elk decennium eindeloos door nieuwe morele kleuren, verklaart één reeks daden zondig en vervangt deze vervolgens door een andere. De zonden van een eeuw geleden zijn de normen van vandaag; de normen van vandaag zullen de godslasteringen van morgen zijn. Je moet die illusie doorboren. Leer om apart te staan en vraag jezelf af is dit ding echt verkeerd? Of is het gewoon onpopulair onder de gemakkelijk beledigden?en onthoud dan dat impopulariteit niet verkeerd is. Uiteindelijk, als je eerlijk bent, kom je tot een eenvoudig besef: het concept van “kwaad” is niets meer dan een lijst van daden die bepaalde samenlevingen, in bepaalde omgevingen, op bepaalde tijden, hebben gevonden die hun stabiliteit bedreigen. Het verandert met geografie en decennium. Niets is vast, behalve het verschuiven.

Begrijp dit ijzeren principe: wat je ook kiest om te doen, het is goed, niet vanwege een kosmisch mandaat, maar omdat je het hebt besloten, het hebt gedefinieerd en de kracht hebt uitgeoefend die nodig is om het uit te voeren. Jullie zijn de soevereine wetgever van jullie eigen werkelijkheid. Die soevereiniteit bestaat niet omdat een goddelijk contract het aan jou heeft toegekend, maar omdat niemand anders de macht heeft om het van jou uit te wissen. Pas op voor de valkuil van het denken dat sociaal ongemak de waarheid verandert. De waarheid buigt zich niet om te troosten over eettafels of kantoorgesprekken. Iets kan de afkeuring van de wereld hebben en toch rechtvaardig zijn volgens je eigen maatstaf—en als je de wil en het vermogen hebt om volgens die maatstaf te leven, dan wordt jouw definitie degene die ertoe doet.

Hef deze vlag hoog in je hoofd: bezwaar alleen is reden genoeg om te handelen. Als een daad een ander onrustig maakt, als het warmte trekt van degenen die machteloos zijn om het te stoppen, heb je al de zenuw aangeraakt die het waard is om te verpletteren. Druk harder. Ruk hun gevoel van controle weg. Als iemand niet in de positie is om je tegen te houden, dwing dan je wil door hun figuurlijke—of letterlijke—keel, totdat hun weerstand verandert in stille woede. De ware constitutie van de natuur is bondig en meedogenloos: het vermogen om te handelen verleent het recht om te handelen. Elke andere “regel” is gewoon een slim stukje techniek bedoeld om roofdieren zich te laten schamen voor hun tanden.

De digitale wereld heeft het sociale slagveld op vreemde manieren verschoven. Nu, met een toetsenbord en Wi-Fi, voelt zelfs de meest irrelevante omstander—iemand die nooit is en nooit zal worden beïnvloed door je bestaan—zich vrij om te zitten in het oordeel over je acties. Ze kondigen uitspraken aan zoals koningen decreten uitvaardigen, en verdrinken dan in eindeloze debatten met vreemden over dingen die hun eigen leven niet raken. Leer dit spektakel te herkennen voor wat het is—een uitnodiging om je tijd te verspillen. Op het moment dat je je buigt om jezelf te rechtvaardigen, ben je gebonden in onzichtbare ijzers, omdat de daad van het argumenteren op hun voorwaarden de veronderstelling toegeeft dat hun mening ertoe doet. Dat is de val: hun morele criteria het gesprek laten omlijsten. Je moet werken met een hogere waarheid – hun opvattingen hebben geen werkelijk gewicht tenzij ze in kracht kunnen worden omgezet. Een miljoen getypte woorden zijn nog steeds slechts stof. Een orkaan van online verontwaardiging is machteloos tegen de beslissende slag van echte actie. Negeer het piepen van het digitale knaagdierennest; het heeft geen klauwen. Laat ze debatteren. Laat ze huilen. Laat hun forums, groepschats en commentaarsecties fermenteren met impotente ruis terwijl je ongehinderd beweegt.

En houd deze laatste waarheid als een rokende fakkel in je greep: niets wat je doet zal ooit universele goedkeuring krijgen. Er zullen altijd dorpelingen zijn die hun hooivorken vasthouden, altijd menigten die mompelen en wijzen vanuit de schaduw. Hun vrees is een goede sport; hun afkeuring is brandstof voor jullie vuur. Het is leuk om de dorpelingen bang te maken, maar het verbranden van hun dorp, het zouten van de velden en het dansen in de as is een extase op zich. Dat is de hoogste uitdrukking van wil—de vernietiging van hun comfortzones, het omverwerpen van hun heilige afgoden. En wanneer de rook opstijgt, draagt de lucht dat heilige aroma van overwinning—de geur van smeulende offers aan alle goden die nog steeds de moeite nemen om naar de wereld te kijken. Want uiteindelijk zijn de enige goden die het waard zijn om voor te knielen degenen die kracht, sluwheid en de wil om zonder toestemming te handelen eren.