Oh kijk, weer een diplomatiek ultimatum
Wel, wel, wel. Het Verenigd Koninkrijk heeft – in al haar gratie – besloten om misschien Palestina als staat te erkennen in september. Net als wat Frankrijk van zins is. Maar alleen als Israël zich gedraagt als een braaf klein landje en netjes voldoet aan hun o zo redelijke eisen kan dat van tafel. Premier Keir Starmer, met al zijn diplomatieke flair, presenteerde wat in feite een politiek boodschappenlijstje is: beëindig die “absoluut vreselijke situatie” in Gaza (zijn woorden, niet de mijne), staak het vuren, stop met die vervelende annexaties op de Westelijke Jordaanoever, en – o ja – los even het hele Midden-Oostenconflict op met een keurig tweestatenoplossinkje. Je weet wel, typisch werkje voor een dinsdagmiddag.
Deze baanbrekende aankondiging, gedaan tijdens een kabinetsverklaring, heeft ongetwijfeld voor een ware schokgolf gezorgd in Tel Aviv. Want niets zegt “doeltreffende diplomatie” zoals publieke ultimatums met willekeurige deadlines.
Minister van Buitenlandse Zaken David Lammy deed er nog een schepje bovenop en kwam met vlijmscherpe kritiek op de regering-Netanyahu – vooral op hun halsstarrige weigering om de tweestatenoplossing te omarmen, iets wat Lammy gul omschreef als “moreel en strategisch fout”. Wat een toonbeeld van diplomatieke subtiliteit! Lammy voelde zich ook geroepen om even te verwijzen naar Groot-Brittannië’s glorieuze rol in de regio, namelijk het Britse Mandaat over Palestina (1920–1948). Want als het Midden-Oosten één ding nodig had, was het wel een reminder van koloniale Britse besluitvorming.
Tijdens een VN-conferentie beschreef Lammy de situatie in Gaza als “hartverscheurend”, vooral door de hongersnood onder kinderen. Ondertussen bereiden de VN-lidstaten zich voor op de Algemene Vergadering in New York, waar landen als Frankrijk al enthousiast op de “Palestina-erkenningstrein” zijn gesprongen. Het is net een diplomatieke modetrend waar iedereen ineens aan mee móét doen.
Israël, voorspelbaar als altijd, is dolenthousiast over het briljante plan van het VK en noemt het een “beloning” voor Hamas die het vredesproces volledig ondermijnt. Volgens bronnen was Starmer nog zo attent om Netanyahu van tevoren in te lichten over deze mogelijke erkenning – want niets zegt “verrassende diplomatieke zet” als een beleefd telefoontje.
Het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken merkte behulpzaam op dat deze stap het staakt-het-vuren zeker zou vereenvoudigen (en met vereenvoudigen bedoelen ze natuurlijk “onmogelijk maken”), terwijl het VK koppig vasthoudt aan die vervelende concrete stappen van Israël.
Wie had gedacht dat internationale diplomatie zó eenvoudig kon zijn?
Martijn Janssen (met hulp van Claude en Grok)