Op Augustus. 22, De Jonge Iryna Zarutska werd vermoord-niet met een pistool, maar met een mes. De horror in de video die online circuleert, komt minder van het wapen dan van de toevallige Opmerking van de moordenaar aan een omstander: “ik heb dat blanke meisje.”
Die woorden onthullen dat dit niet alleen een uitbarsting van woede was. Ze tonen een moreel kader waarin het doden van “dat blanke meisje” werd genormaliseerd—zelfs gerechtvaardigd.
Dat is ook wat de moord op Charlie Kirk zo alarmerend maakt. Sommigen willen het minimaliseren als gewoon een andere “wapenmisdaad”.”
Maar Kirk was niet het doelwit vanwege een wapen. Hij werd het doelwit vanwege een idee: de overtuiging dat geweld tegen politieke tegenstanders rechtvaardig kan zijn.
Geweld en beschaving
De Engelssprekende cultuur, gevormd door eeuwen van conflict, werd zeer goed in geweld, maar ook in het richten ervan op legitieme doeleinden. Shakespeare vierde krijgerkoningen zoals Hendrik V, wiens “band of brothers” vocht bij Agincourt. Churchill, die Groot—Brittannië tegen Nazi-Duitsland verzamelde, sprak over de kracht van korte woorden-en “oorlog” is opmerkelijk een van de kortste woorden in het Engels. Geweld zelf is niet kwaadaardig—het probleem komt wanneer het verkeerd is gericht of ongedisciplineerd.
De oorspronkelijke druk voor openbaar onderwijs, geboren uit een heropleving van klassiek leren, stond erop dat jonge mensen geleerd werden de waarheid lief te hebben in plaats van hun eigen facties. Het was een oprechte poging om de passies van jonge burgers te trainen in de richting van deugd—gewoonten van mentale en fysieke uitmuntendheid.
Maar deze inzichten zijn grotendeels verlaten door onze openbare scholen.
Het Marxistische Morele Kader
Vanaf het” Communistisch Manifest ” heeft het marxisme het menselijk leven gereduceerd tot een strijd tussen onderdrukkers en onderdrukten. Klassenanalyse beschouwde revolutie als bevrijding en politiek geweld als gerechtigheid.
De Amerikaanse professor Herbert Marcuse maakte deze logica expliciet in “Repressive Tolerance” in de jaren zestig. hij betoogde dat “tolerantie” zelf alleen onderdrukkers diende en dat het tot zwijgen brengen van tegenstanders van links een morele plicht was. Hij riep niet op tot bloedvergieten, maar zijn kader maakte de stap naar geweld te klein.
De identiteitspolitiek van vandaag werkt gewoon door de gevolgen van Marcuse ‘ s script. “Onderdrukten en onderdrukkers” is hoe we de samenleving verdelen. En je kunt bijna iedereen definiëren als “de onderdrukker”.”Klasgenoten, politieke tegenstanders en zelfs ouders worden als vijanden bestempeld. Woede wordt deugd. Politiek geweld wordt gerechtigheid.
Dit verklaart waarom Iryna ‘ s Moordenaar geloofde dat zijn daad acceptabel was. Het helpt ook uit te leggen hoe iemand de moord op Charlie Kirk niet alleen als toegestaan, maar als deugdzaam kon zien.
Marxisme in onze scholen
Het meest verontrustende is dat dit kader niet beperkt is tot radicale academici of activisten. Het wordt actief onderwezen in onze scholen.
Het idee is eenvoudig-gemakkelijker te begrijpen en te onderwijzen dan deugd—en het is diep verleidelijk.
Wanneer een leraar marxistische analyse introduceert, voelt het als het delen van een geheim. Plotseling zijn leraar en leerling “in” iets samen—een verborgen waarheid over hoe de wereld echt werkt. Deze dynamiek transformeert de relatie.
Classroom management wordt eenvoudiger. Studenten genieten van lessen die hen slim, zelfs heldhaftig laten voelen: jij en ik zien de waarheid, terwijl de wereld daarbuiten blind of corrupt is. Maar de prijs van die intimiteit is enorm. Als studenten eenmaal in deze “jij en ik tegen de wereld” – dynamiek geloven, wordt het veel moeilijker voor hen om naar iedereen te luisteren die niet “aan hun kant staat”. Leraren worden bondgenoten – ook tegen ouders.
Zo cultiveert onderwijs politiek geweld in plaats van deugd. We hebben gezien wat er gebeurt als kinderen op deze manier worden opgevoed. In Cyprus werd hele generaties geleerd hun buren als vijanden te zien. Het resultaat was tientallen jaren van terugkerende conflicten.
Dezelfde zaden worden hier geplant, in onze eigen scholen, onder de vlag van “gelijkheid” en “kritisch denken”.”
Zodra jongeren dit wereldbeeld accepteren, zien ze tegenstanders niet langer als buren of medeburgers. Ze zien vijanden. En zodra die verschuiving plaatsvindt, schokt politiek geweld hen niet langer. Het kan gerationaliseerd worden – zelfs geprezen.
Een einde maken aan politiek geweld
De crisis waar we voor staan gaat niet over wapens. De moordenaar van Iryna Zarutska droeg een mes. Charlie Kirk ‘ s Moordenaar gebruikte een pistool. Verschillende tools, dezelfde logica: beiden geloofden dat hun geweld rechtvaardig was.
Dat script is niet per ongeluk opgepikt. Het wordt geleerd. Het wordt versterkt telkens wanneer een klaslokaal de wereld verdeelt in “onderdrukkers” en “onderdrukten”.”Het wordt versterkt elke keer dat studenten wordt verteld dat het zwijgen of straffen van tegenstanders recht is.
We zullen geen einde maken aan politiek geweld totdat we het marxistische kader dat het legitimeert, hebben uitgeroeid. De opvoeding moet opnieuw deugd onderwijzen: de waarheid liefhebben, onrecht haten en moed richten tegen echte bedreigingen van het algemeen welzijn.
Alleen dan kunnen we een generatie opvoeden die klaar staat om hun buren te verdedigen—niet om ze te vernietigen.
Het is tijd om het marxisme uit de scholen te halen.
John Hilton O’Brien
Over de auteur
